Obłęd! Rafał Dutkiewicz nagrodzony przez Niemców! Za co? Za „nienawiść do pie*rzonych nacjonalistów”

Prezydent Wrocławia Rafał Dutkiewicz odebrał w Berlinie Niemiecką Nagrodę Narodową. Oficjalnie wyróżniono go za kształtowanie przyjaznych relacji polsko-niemieckich, nieoficjalnie chodzi o walkę z – jak mówi Dutkiewicz – „pieprzonymi nacjonalistami”!

Przekształcił trudną, wieloaspektową historię Wrocławia w jego własną, otwartą na świat tożsamość (…) Nagroda jest wyrazem wdzięczności wobec wszystkich Polaków, którzy działają na rzecz harmonijnego egzystowania Polaków i Niemców w zjednoczonej Europie – czytamy w uzasadnieniu przyznania nagrody prezydentowi Wrocławia.

Fundator podkreśla, że Dutkiewicz zasłużył na nobilitację, ponieważ słowem i czynem zwalcza wszelkie przejawy nacjonalizmu oraz że „Europa i UE – w przypadku Polski przynajmniej na poziomie komunalnym – niezmiennie cieszy się uznaniem, i że można zwyciężać wybory prowadząc politykę otwartą na świat”.

„Zmyjmy nacjonalistyczny pot”

Fundator ma rację. Rafał Dutkiewicz nigdy nie krył nienawiści do wszystkiego co narodowe. 5 grudnia 2016 roku podczas spotkania z użytkownikami Twittera, Dutkiewicz który nie będzie startował w wyborach w 2018 roku, nie mając nic do stracenia, posłuszny synagogalnym dyrektywom nie bawił się w polityczne gierki. Zapytany o to czego nie lubi we Wrocławiu, z twarzy zdjął maskę fałszywej tolerancji i stwierdził zdecydowanie:
– Nienawidzę pieprzonych nacjonalistów.
Na tym festiwal nienawiści się nie zakończył.
Pot jest rzeczą ludzką. Jak się człowiek poci to potem cuchnie. Tylko, że cywilizowani ludzie się myją. Społeczeństwa powinny się obmywać z nacjonalizmu. Szczęśliwie najbardziej wstrętny akt rasizmu i nacjonalizmu, który zdarzył się we Wrocławiu został bardzo przykładnie, moim zdaniem, ukarany – stwierdził Dutkiewicz odnosząc się do sprawy Piotra Rybaka skazanego na 3 miesięcy bezwzględnego więzienia za spalenie kukły.

Osikany krzyż i „żydowskie serce Wrocławia”

13 grudnia ubiegłego roku, podczas manifestacji wrocławskiego ONR, Piotr Rybak spalił dzierżącą w ręku flagę Unii Europejskiej „kukłę żyda”. Dutkiewicz interweniował, przepraszał żydów mieszkających we Wrocławiu, a sam akt publicznie potępił, deklarując że wszelki nacjonalizm zetrze z z wrocławskiej ziemi. Rozumiem, że Dutkiewiczowi mogła nie przypaść do gustu płonąca kukła, jednak czy ten interweniował, gdy pijany mężczyzna, sprofanował różaniec, krzyż i obsikał modlących się młodych ludzi na wrocławskim rynku (2014)? Czy interweniował gdy na scenie wrocławskiego teatru odgrywano bluźnierczy spektakl „Golgota Picnic” (2014), gdzie Jezus był nazywany „ku*wą Diabła”, „mesjaszem z AIDS” oraz wykrzykiwano, że „skończył na krzyżu, na który zasłużył, bo każdy tyran zasługuje na karę” i „chciał zniszczyć ludzi, którzy nie myślą jak on”? Dlaczego Dutkiewicz nie interweniował gdy profanowano krzyż, symbol wiary chrześcijańskiej a imieniem Jezusa szargano niczym przed radą arcykapłanów. Czy nie jest przypadkiem, że w obu sytuacjach wymiar sprawiedliwości umarza śledztwa, zaś gdy palona jest „kukła żyda” mówi jednym głosem z Dutkiewiczem, który w 2010 roku perorował o ukrywających się żydach, o konieczności przywrócenia we Wrocławiu „żydowskiego serca” a talmudystów zachęcał by wrócili do „domu – państwa polskiego”?

Nie ma żadnych wątpliwości, że regularnie uczęszczający do synagogi Rafał Dutkiewicz naciskał na sąd, by Piotra Rybaka wsadzono za kratki. Bo czy jest przypadkiem, że w sprawie Rybaka, prokuratura domagała się niższej kary niż ta, którą usłyszeliśmy w wyroku? Nie ma żadnych wątpliwości, że służalczość Dutkiewicza wobec obcych jest dla Niemców powodem do radości, nobilitacji, a my jako Polacy winniśmy nazywać nagrodą „Volksdeutscha”.

Dutkiewicza miłość do marksizmu

W wygłoszonej na uroczystej gali w Berlinie laudacji, prezydent Instytutu Goethego Klaus-Dieter Lehmann, sugerujący że obecny polski rząd kieruje się tendencjami nacjonalistycznymi mówił, że Dutkiewicz wierzy w przyszłość pamięci.

Dlatego w opozycji do polityki komunistów i nacjonalistów, którzy w karkołomnej polonizacji wymazali wszystko, co nie pasowało do obrazu legitymizowanej etnicznie ciągłości, przejął historię Wrocławia jako całość i nie dzieli jej stosując kryterium narodowościowe – powiedział Lehman.

I w tym miejscu myli się przez lata mieszkający w Polsce Lehmann. Oderwanie Dutkiewicza od komunizmu, to jak wyrzucenie ryby z wody. Dutkiewicz jawnie identyfikuje się z marksizmem, który przez tworzy syzygię z ideologią komunistyczną, z obrzydzeniem wypowiadając się o wszelkich przejawach polskości. Można powiedzieć, że to jego naturalne środowisko. Nie kto inny, ale Dutkiewicz w 2014 roku zaprosił do Wrocławia Zygmunta Baumana, witał oklaskami, a gdyby tylko mógł to na salę uniwersytecką wniósłby go na lektyce. Na szczęście wykład został przerwany okrzykami kibiców Śląska Wrocław i narodowców, w sprawie czego Dutkiewicz interweniował u ministra spraw wewnętrznych prosząc o pomoc w walce z nacjonalistami:
Nic nie usprawiedliwia chamstwa nacjonalistycznego. Z hołotą i chuliganami trzeba uporać się całkowicie jednoznacznie. Nie będę tolerował nacjonalistycznej hołoty we Wrocławiu – najwyraźniej wzorując się na Berezie Kartuskiej, nawoływał prezydent stolicy Dolnego Śląska.
Jeżeli przyjmiemy takie luźne, fałszywe klasyfikacje i Dutkiewicza postawimy w opozycji do komunizmu, to równie dobrze papieża Franciszka będzie można postawić w opozycji do islamizacji.

Ten okropny nacjonalizm

Po odebraniu nagrody, Dutkiewicz również zabrał głos: „Europa jest naszą przyszłością, a nacjonalizmy należą do przeszłości”.

Nienawidząc polskich nacjonalistów, Rafał Dutkiewicz dyskwalifikuje się jako ten, który mocą obejmowanego stanowiska, jako pierwszy winien stać na straży narodowych wartości oraz darzyć szacunkiem absolutnie wszystkich, bez względu na reprezentowane poglądy. Poza tym, czy gardzenie nacjonalizmem przystoi temu, który został wybrany przez naród? Czym jest nacjonalizm jak nie umiłowaniem dziedzictwa, z którego wyrastamy? Czy polski nacjonalizm nie stoi na antypodach wobc niemieckiego, nazistowskiego szowinizmu, którego ideowe dzieci wręczały nagrodę prezydentowi Wrocławia? Zostawiając na boku rozległe i szczegółowe definicje nacjonalizmu, przyjrzyjmy się jedynie tej powszechnie dostępnej zamieszczonej przez Wikipedię: Nacjonalizm (z łac. natio, „naród”) to postawa społeczno-polityczna uznająca naród za najwyższe dobro w sferze polityki. Głosi solidarność wszystkich grup i klas społecznych danego narodu. Co w tej definicji budzi agresję Dutkiewicza? Uznawanie narodu polskiego za najwyższe dobro w sferze polityki? A może Dutkiewicz służy innej nacji, niż ta przez którą został wybrany? Czy jego zaangażowanie w synagogalne rytuału nie jest właściwym tropem w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o jego pochodzenie i układy? Bo chyba nie jest przypadkiem, że Dutkiewicz zamiast angażować się w uroczystości o charakterze sensu stricto narodowe, uczestniczy w uroczystościach mających na celu promocję kultury żydowskiej. Tak było chociażby w tym roku, gdy 11 listopada zamiast uczestniczyć w narodowej manifestacji organizowanej przez Narodowe Odrodzenie Polski, w wigilię Święta Niepodległości maszerował w manifestacji „Wzajemnego Szacunku” od synagogi do synagogi.

Nagroda dla zdrajcy Polski

Rafał Dutkiewicz został nagrodzony przez niemieckich sąsiadów, a biorąc pod uwagę jego stanowisko wobec Ojczyzny, była to nagroda za skrajny antypolonizm i rozbijanie znienawidzonej przez żydów cywilizacji łacińskiej. Dla człowieka rozumnego, to nagroda dla zdrajcy Polski. I chyba nie jest przypadkiem, że szesnaście lat temu, „nagrodę dla wroga Ojczyzny” otrzymał żyd z pochodzenia, którego śmiało możemy nazwać „ojcem postkomunizmu w Polsce”, Tadeusz Mazowiecki.

Rafał Dutkiewicz został nagrodzony za „nienawiść do pieprzonych nacjonalistów” oraz chęć zmycia z Wrocławia „cuchnącego potu”. Jednak tym potem, który winniśmy zmyć ze stolicy Dolnego Śląska jest sam Rafał Dutkiewicz, a konkretnie jego nienawistne aberracje do Polski i chrześcijaństwa.