Zmasowany szturm niemiecki doprowadza do rozbicia sił powstańczych na Mokotowie, których straty przekraczają już 70 procent. Obrońcy ściśnięci zostają w obszarze między ulicami Kazimierzowską, Ursynowską, Puławską i Różaną.
Pomimo braku zgody od gen. „Montera” dowodzący obroną Mokotowa ppłk „Karol” zarządza ewakuację oddziałów powstańczych kanałami do Śródmieścia. Jako pierwsi do włazu na ul. Wiktorskiej wchodzą ranni żołnierze z oddziału „Radosława”, którzy przybyli na Mokotów z Powiśla Czerniakowskiego. Po rozpoczęciu ewakuacji niemiecki samolot zbombardował ul. Puławską w rejonie włazu, który został zniszczony. Ewakuacja została wstrzymana do czasu znalezienia nowej drogi.
Wieczorem włazem przy ul. Szustra schodzą do kanału przeznaczone do ewakuacji oddziały oraz dowództwo i sztab Mokotowa. Nie wszyscy dochodzą do Śródmieścia. Niemcy wrzucają do kanału granaty z gazem, karbid i inne trujące chemikalia. Piętrzą też wodę w kanale i blokują przejście żelaznymi szynami oplecionymi drutem kolczastym. Ostatnia grupa powstańców dotarła do włazu przy ul. Wilczej w Śródmieściu po 23 godzinach błądzenia w kanałach
W Śródmieściu na ul. Łuckiej dochodzi do pierwszego spotkania powstańców z parlamentariuszami niemieckimi w sprawie rozpoczęcia rokowań kapitulacyjnych.
Przeczytaj też: