A. i K. Żabierkowie: Dlaczego sieć niemieckich obozów koncentracyjnych powstała na terenie okupowanej Polski? Cała prawda o fabrykach holokaustu

W ostatnich miesiącach nasiliły się ataki na państwo polskie, mające na celu przerzucenie odpowiedzialności za ludobójstwo dokonane w czasie II wojny światowej przez Niemców. Podejmowane działania, które prowadzą do zniekształcenia prawdy i nieuzasadnionego obarczenia winą narodu polskiego, będącego pierwszą ofiarą niemieckiej machiny wojennej, która była siłą uderzeniową chorej ideologii hitlerowskiego nazizmu powodują, że coraz więcej osób na Zachodzie nie widzi w Polakach ofiar porozumienia między Stalinem i Hitlerem z 23 sierpnia 1939 roku, ukrytym pod nazwą pakt Ribbentrop-Mołotow, a ciemiężycieli społeczności żydowskiej, w tym 3 mln polskich żydów¹.

Czerwiec w historii holokaustu polskiego narodu jest miesiącem szczególnym. 14 czerwca 1940 roku do KL Auschwitz przybył transport z 728 więźniami politycznymi narodowości polskiej². Warto więc w tym miejscu przypomnieć sobie historię związaną z powstaniem i funkcjonowaniem niemieckich obozów koncentracyjnych.

Ponura historia obozów koncentracyjnych wiąże się z ideologią, jaką wprowadził Adolf Hitler. Po objęciu stanowiska kanclerza przez Hitlera, co miało miejsce 31 stycznia 1933 roku, kiedy to prezydent Hindeberg podpisał dekret o mianowaniu na ten urząd³, sytuacja polityczna w Niemczech zmierzała do tragicznego finału, jaki przez okres wojny rozgrywał się na terenie opanowanym przez wojska niemieckie. 22 marca 1933 roku przez ulicę niewielkiego miasteczka w południowych Niemczech o nazwie Dachau przejechały pierwsze otwarte ciężarówki ze „szkodnikami narodu”, jak nazywano przeciwników nowej władzy. Rozpoczęła się ponura historia pierwszego obozu, dla którego szef SD Reinhard Heydrich wymyślił termin, symbolizujący upiorne panowanie SS, obóz koncentracyjny⁴.

Jak informowała swoich czytelników polska prasa, bardzo szybko w Niemczech Hitlera zaczęła się rozwijać sieć obozów koncentracyjnych⁵. Wygrana kampania polska w 1939 roku spowodowała, że pod rządami niemieckimi znalazła się połowa terenów II Rzeczypospolitej wraz z zamieszkującymi ten obszar polskimi żydami, również tymi, których w wyniku akcji Polenaktion w 1938 roku Niemcy „przepchnęli” na stronę polską (27/28 X 1938).

Projekt założenia w Oświęcimiu obozu koncentracyjnego powstał w Urzędzie Wyższego Dowódcy SS i Policji we Wrocławiu. Na czele urzędu stał SS-Gruppenfuhrer Erich von dem Bach-Zalewski⁶.

14 czerwca 1940 roku przewieziono z więzienia w Tarnowie do KL Auschwitz pierwszy transport więźniów politycznych (POLAKÓW) liczący 728 osób, skierowanych tu przez dowódcę SIPO i SD w Krakowie. Więźniowie otrzymali numery od 31 do 758. W grupie tej znalazło się wielu młodych Polaków, złapanych w trakcie próby ucieczki na Zachód, w celu wstąpienia do Polskich Sił Zbrojnych. Cztery dni prędzej w firmie J.A. Topf w Erfurcie opracowano i zatwierdzono rysunek techniczny opalanego koksem pieca do kremacji zwłok dla KL Auschwitz. Przykład ten wskazuje, że władze SS z góry zakładały szczególnie wysoką śmiertelność wśród więźniów polskich w nowym obozie koncentracyjnym⁷. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że numery od 1 do 30 otrzymali przybyli 20 maja 1940 roku przestępcy kryminalni, przywiezieni z KL Sachsenhausen. Przeznaczono dla nich objęcie pomocniczych funkcji w nowo utworzonym obozie. SS-mani poinformowali ich, że w Auschwitz będą mieli do czynienia z polskimi przestępcami⁸.

3 września 1941 roku stanowił kolejny graniczny punkt w historii obozu. Tego dnia kolejny transport około 600 jeńców sowieckich zapędzono do piwnic bloku nr 11, gdzie umieszczono również 250 chorych ze szpitala obozowego, następnie po zasypaniu okien ziemią, wpuszczono do środka gaz⁹. Podejmowane próby miały na celu znalezienie sposobu na najszybszą metodę masowego mordowania. W tym okresie władze niemieckie podjęły decyzję o przystąpieniu do „ostatecznego rozwiązania” kwestii Żydów. Jak stwierdził Himmler, wybrano Auschwitz ze względu na dogodne warunki techniczno-komunikacyjne oraz odosobnione usytuowanie¹⁰.

Docierające do władz polskich komunikaty o sytuacji w obozie m.in. dzięki bohaterskiej misji Witolda Pileckiego sprawiały, że podjęły one działania u państw alianckich, mające na celu wymuszenie na Niemczech zaprzestania mordowania Polaków, w tym Polaków żydowskiego pochodzenia. Informowała o tym prasa m.in. „New York Times” 11 grudnia 1942 roku, który dopiero na 8 stronie swojego pisma zaznaczył o apelu skierowanym przez rząd polski do krajów sojuszniczych¹¹.

W roku 1944, kiedy to został odbity obóz koncentracyjny w Majdanku, żołnierze zobaczyli piekło, stworzone przez hitlerowskie władze dla więźniów, stanowiących wrogów chorej ideologii nazistowskiej. W tym samym roku powstał film, pt.: Majdanek: Cmentarzysko Europy. Tytuł najlepiej odzwierciedlał stworzone piekło, będące rzeczywistością we wszystkich niemieckich obozach koncentracyjnych. Tak samo było w KL Auschwitz. Przed przystąpieniem przez Niemców do eksterminacji ludności żydowskiej najliczniejszą kategorię stanowili więźniowie polityczni, przede wszystkim Polacy. Zniszczenie przez władze SS w styczniu 1945 roku prawie wszystkich akt obozowych uniemożliwia dokładne przedstawienie tego procesu w odniesieniu do całego okresu istnienia obozu. Trzeba pamiętać, że w obozie przebywali więźniowie różnych narodowości i wyznań. Na podstawie analizy źródeł wiemy, że w pierwszym okresie, zwłaszcza w latach 1940-1941, większość stanowili więźniowie Polscy, którzy również w latach późniejszych, razem z obywatelami polskimi pochodzenia żydowskiego, tworzyli najliczniejszą grupę narodowościową. Okresy, w których liczba przybywających do obozu Polaków spadała, związane była m.in. z wywożeniem polskich więźniów do obozów na terenie III Rzeszy¹².

Naród polski 1 września 1939 roku przystąpił do nierównej walki z najeźdźcą niemieckim, wspieranym przez wojska słowackie, a od 17 września przez Armię Czerwoną. Przez całą wojnę polski żołnierz walczył o wolność i suwerenność swojej Ojczyzny przy boku sojuszników z Francji i Wielkiej Brytanii, które w milczeniu przyglądały się polskiej tragedii we wrześniu 1939 roku. W kraju za wszelki opór lub też w przypadkowych łapankach naród ginął, nie myśląc jednak o kapitulacji moralnej. W roku 100 rocznicy niepodległości trzeba pamiętać o tych, którzy nie tylko odbudowali naszą Ojczyznę, lecz również wychowali pokolenie patriotów, którzy w godzinie próby stanęli na wezwanie Matki Ojczyzny, ponosząc najwyższą ofiarę życia na polach bitewnych, w sowieckich łagrach, w hitlerowskich obozach lub też ginąc w mordach, dokonywanych przez bandy UPA.