Po II wojnie Rosjanie wspierali żywioł niemiecki na ziemiach zachodnich. Władze komunistyczne wobec ludności niemieckiej w Polsce w latach 1945–1989

Sojusz Niemiec i Rosji jest bardzo namiętny. Po cyklicznych krwawych awanturach Niemcy i Rosjanie wzajemnie współpracują. Jedną z wspólnych cech związku Berlina i Moskwy jest nienawiść oraz pogarda dla Polski i Polaków. Tą chorą namiętność było widać również na ziemiach zachodnich pod koniec II wojnie światowej, gdzie najpierw wchodzący Rosjanie gwałcili Niemki by szybko wspierać żywioł niemiecki w konfrontacji z nowymi władzami ziem polskich.

Splątane losy Niemców, Polaków i Rosjan na ziemiach zachodnich przypomina wydana nakładem Instytutu Pamięci Narodowej, 612 stronicowa, praca „Władze komunistyczne wobec ludności niemieckiej w Polsce w latach 1945–1989” zawierająca wiele ciekawych artykułów o sytuacji Niemców w okupowanej przez komunistów Polsce.

Na kartach pracy czytelnicy znajdą informacje o: powojennych badaniach zbrodni niemieckich na Polakach, procesach zbrodniarzy niemieckich, którzy mordowali Polaków, przepisach prawa stosowanych w rozliczeniach niemieckich zbrodni, śląskich Żydach i ich niemieckiej tożsamości narodowej, sytuacji niemieckich luteran po wojnie na ziemiach zachodnich, Towarzystwie Rozwoju Ziem Zachodnich, nazistowskich sympatiach niemieckiej młodzieży w powojennej Polsce, wizerunku Niemców w propagandzie PRL, działaniach bezpieki wobec mniejszości niemieckiej.

W artykule Elżbiety Kaszuby opisującym historie Wrocławia po II wojnie światowej czytelnicy znajdą wiele ciekawych informacji o tym jak, okupujący Wrocław, Rosjanie wspierali Niemców. We Wrocławiu istniały dwie administracje polska i niemiecka. Niemcy, często byli naziści, kolaborujący z Rosjanami stworzyli Antyfaszystowski Ruch Wolności (Antife) i Stowarzyszenie Niemieckich Antyfaszystów.

„Faworyzowanie ludności niemieckiej i dyskryminowanie polskie było nagminne i charakterystyczne nie tylko dla Wrocławia, lecz także dla całe strefy zarządzania przez radzieckie komendantury wojskowe”. Okupujący ziemie zachodnie Rosjanie odtwarzali na nich niemieckie życie społecznopolityczne, i negowali zakres władz polskich władz lokalnych. Dzięki Rosjanom Niemcy otwierali swoje szkoły. Działo się tak pomimo że 90% Niemców we Wrocławiu było nazistami wspierającymi nazistowskie podziemie (Werwolf i Freies Deutschland).

Niechęć do Polaków i współpraca z niemieckimi kolaborantami, była przez Rosjan przeprowadzana równocześnie razem z rabunkiem mienia i dokonywaniem zbrodni na ludności cywilnej. Rosjanie rabowali i wywozili do Rosji z terenów polskich ziem zachodnich całe fabryki i mienie indywidualne ludności cywilnej. Część Niemców Rosjanie wywieźli na teren okupowanych Niemiec, a część do rosyjskich obozów koncentracyjnych w Rosji. Powszechne były gwałty dokonywane przez rosyjskich żołnierzy – „70% zgwałconych Niemek zostało zarażonych kiłą i rzeżączką”.

Komunistyczne władze powojennej Polski zmusiły część Niemców do zmiany nazwiska na polsko brzmiące. Oficjalnie była to polityka polonizacji, zwalczania kultury i języka niemieckiego. Nieoficjalnie komuniści cierpieli na deficyt poparcia ze strony Polaków, i też w taki sposób mogli mieć rzekome poparcie osób pełniących obowiązki Polaków i jednocześnie wykorzenionych z żywiołu polskiego (co pozbawiało takich ludzi oporów przed prześladowaniem Polaków).

Politykę komunistycznych władz Polski wobec Niemców można podzielić na cztery etapy. W pierwszym od 1945 do 1949 roku prowadzona była polityka restrykcji. Komuniści administrujący Polską dla Rosji sowieckiej za zgodą mocarstw wysiedlili do Niemiec 2.500.000 Niemców. Niemcom nie dawano polskiego obywatelstwa, polonizowano imiona i nazwiska. Niemcy nie mieli prawa przemieszczania się z miejsca zamieszkania, pozbawieni byli ubezpieczeń społecznych, płacili podatek na odbudowę Polski.

Komuniści szadzący Polską stworzyli na bazie niemieckich nazistowskich obozów koncentracyjnych sieć obozów do których wsadzali polskich patriotów, żołnierzy wyklętych, polskich chłopów przeciwnych kolektywizacji, polską patriotyczna młodzież, Ślązaków oraz Niemców (w tym i kobiety, dzieci oraz starców). W komunistycznych obozach koncentracyjnych panował głód, choroby, więźniowie byli zmuszeni do niewolniczej pracy, co prowadziło do wysokiej śmiertelności – co ważne były to obozy komunistyczne a nie polskie, Polska znajdowała się pod okupacją komunistów lojalnych wobec Rosji, a nowy okupant do tych obozów wysyłał polskich patriotów, Polacy w tych obozach byli ofiarami a nie sprawcami zbrodni.

W okresie stalinizmu, od 1950 do 1955, komuniści względem Niemców prowadzili politykę integracji. Niemców przyjmowano do PZPR, ZMP, Ligi Kobiet i innych organizacji. Komuniści tworzyli niemieckie szkolnictwo, wspierali niemiecką działalność kulturalną i wydawnicza. Niemcy dostawali polskie obywatelstwa, zapewniony mieli równy dostęp do pracy, stanowisk kierowniczych, świadczeń socjalnych. Zakazano etnicznej dyskryminacji. Pozwalano Niemcom na dobrowolną emigracje.

Od 1956 do 1958 panował etap koncesjonowania przez komunistów działalności organizacji niemieckich w PRL. PRL nawiązała relacje z RFN, i umożliwiła Niemcom z PRL dobrowolną emigracje do RFN.

W czwartym etapie od 1956 roku gdy większość Niemców wyjechała z PRL życie społeczności niemieckiej w PRL zamarło. Dopiero w połowie lat osiemdziesiątych ekipa Jaruzelskiego zainwestowała w odrodzenie społeczności niemieckiej, podobnie klika Jaruzelskiego wspierała rozwój społeczności żydowskiej i nawiązywała relacje z środowiskami żydowskimi w USA.