IV rozbiór Polski jako rezultat polityki appeasementu

Agresja sowiecka na Polskę z 17 września 1939 roku jest wydarzeniem szczególnym dla naszej pamięci historycznej, bowiem uświadamia każdemu Polakowi, czym była i po dziś dzień jest Rosja (carska, sowiecka, putinowska) i ile warte są gwarancje składane przez naszych sojuszników.

Zanim czerwonoarmiejcy przekroczyli naszą wschodnią granicę, łamiąc polsko-sowiecki pakt o nieagresji z 1932 r., w Europie od lat Wielka Brytania i Francja prowadziły politykę appeasementu (politykę ustępstw wobec agresora). W pierwszej kolejności była ona prowadzona w stosunku do Niemiec hitlerowskich. a następstwie Rosji stalinowskiej. W jej wyniku, w 1938 r. doszło do aneksji Austrii. a następnie Czechosłowacji przez hitlerowskie Niemcy. W stosunku do Stalina politykę tę znamy najlepiej z konferencji jałtańskiej z 1945 r., gdy zostaliśmy zdradzeni i skazani na terror czerwonej zarazy na prawie pół wieku.

To, że wojna jest nieunikniona. wiedzieli wszyscy zainteresowani. Sporną kwestią był termin i kierunek dalszej ekspansji hitlerowskiej. Najbardziej prawdopodobny był atak na zachód, jednak wszystko zmieniły zobowiązania o pomocy w razie obcej agresji podpisane między Polską, a Wielką Brytanią i Francją w 1939 r. Odpowiedz Hitlera była jednoznaczna: „Byłoby ze wszech miar pożądane najpierw uporządkować kwestię Zachodu. Jest jednak coraz bardziej pewne, że w każdej kryzysowej sytuacji Polska wbiłaby nam nóż w plecy. Dlatego najpierw należy rozwiązać kwestię wschodnią i dopiero potem zająć się Zachodem”. Hitler miał pewność, że Polacy dotrzymają złożonych zobowiązań!

Od końca marca 1939 r. nastąpiły rokowania anglo-francusko-sowieckie w celu przeciągniecie Rosji na stronę koalicji antyhitlerowskiej. W tym samym czasie Hitler wysyłał w stronę Stalina sygnały, że zbliżenie dwóch totalitaryzmów jest możliwe. Diabeł wykorzystał te rokowania, aby wycisnąć tyle, ile tylko jest możliwe i z perspektywy czasu należy uznać, że swój cel osiągnął. Podwójne rokowania – jedne jawne, a drugie tajne – trwały do 24 sierpnia 1939 r., gdy to III Rzesza i Związek Sowiecki ogłosiły, że zawarły pakt o nieagresji. Pakt wszedł w życie od razu i miał obowiązywać przez dziesięć lat, z możliwością przedłużenia o kolejne pięć. Najważniejszym jego elementem był tajny protokół, w którym obaj sygnatariusze dokonali podziału Europy Środkowej i Wschodniej. Umowę tę znamy pod nazwą Pakt Ribbentrop-Mołotow.

Od 1 września 1939 r. Polska stawiała dzielnie opór najeźdźcy wielokrotnie silniejszemu. 3 września Wielka Brytania i Francja wypowiedziały wojnę hitlerowskim Niemcom, jednak poza formalną deklaracją państwa te nie przedsięwzięły żadnych kroków. Polska krwawiła i z każdym dniem liczyła na odsiecz sojuszników, czekając na spełnienie ich zobowiązań. Sojusznicy w tym czasie biernie przyglądali się tragedii i jeśli kibicowali to li tylko stratom po stronie hitlerowców – im większe straty, tym atak na ich ziemie odwlecze się.

W nocy z 16 na 17 września 1939 roku polskiemu ambasadorowi w Moskwie Wacławowi Grzybowskiemu zastępca szefa sowieckiej dyplomacji Władimir Potiomkin odczytał oświadczenie: „Wojna polsko-niemiecka odsłoniła wewnętrzne bankructwo państwa polskiego. W ciągu dziesięciu dni operacji wojskowych Polska straciła wszystkie swe zagłębia przemysłowe i ośrodki kulturalne. Warszawa jako stolica Polski już nie istnieje. Rząd polski załamał się i nie okazuje oznak życia. Oznacz to, że państwo polskie i jego rząd faktycznie przestały istnieć, tym samym traktaty zawarte przez ZSRR i Polskę straciły swą moc (…) Rząd radziecki nie może pozostać obojętny, gdy bracia jednej krwi Ukraińcy i Białorusini, zamieszkujący terytorium polskie, pozostawieni swojemu losowi, zostali pozbawieni obrony. Biorąc pod uwagę tę sytuację, rząd radziecki polecił dowództwu Armii Czerwonej wydanie rozkazu przekroczenia granicy w celu wzięcia w opiekę życia i mienia ludności Zachodniej Ukrainy i Białorusi. Jednocześnie rząd radziecki ma zamiar dołożyć wszelkich starań, aby wyzwolić naród polski od nieszczęść wojny, w które wepchnęli go szaleńcy przywódcy i pozwolić mu na spokojne życie”.

17 września, bez wypowiedzenia wojny, wojska sowieckie na całej linii przekroczyły granicę z Polską. Armia Czerwona, w przeciwieństwie do jednostek Wehrmachtu, nie przestrzegała żadnych wojennych reguł postępowania. Ofiarami terroru padali zarówno wzięci do niewoli z bronią w ręku oficerowie, podoficerowie i szeregowi, jak i szczególnie zohydzeni w sowieckiej propagandzie przedstawiciele tak zwanych klas posiadających, w czym miała udział miejscowa ludność niepolska, przede wszystkim Ukraińcy, a także komunistyczni aktywiści, często pochodzenia żydowskiego. Dokonał się IV rozbiór Polski.