Były szef niemieckiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych Marus Meckel udzielił wywiadu „Deutsche Welle”, w którym wyjaśnia, dlaczego jest przeciwny wybudowaniu w Niemczech pomnika upamiętniającego polskie ofiary II wojny światowej. „Ważne jest, żeby nie zapomnieć ofiar II wojny światowej, niemieckiej polityki okupacyjnej i Holocaustu. Bez wątpienia jest to sprawa kluczowa. Ale ja mam mimo to pewne wątpliwości co do pomysłu pomnika. I to nie od teraz, ale od dłuższego czasu, od kiedy wystąpił z nim Władysław Bartoszewski. W Berlinie postawiliśmy już wiele pomników: ofiar narodowego socjalizmu, Holocaustu, eksterminacji Sinti i Romów, najróżniejszych grup ofiar. Jeśli teraz zaczniemy czcić pamięć ofiar według kategorii narodowych, wydaje mi się to problematyczne. Rodzi się bowiem kwestia, gdzie zacząć i gdzie skończyć.” – oświadczył Meckel zapytany o opinię na temat inicjatywy znanych niemieckich osobistości, które podpisały apel o postawienie w Berlinie pomnika upamiętniającego polskie ofiary II wojny światowej.
Zamiast pomnika ofiar Meckel wolałby upamiętnienie „polskiego wkładu w niemiecką historię wolności i demokracji”. Jako jedną z rzeczy wartych upamiętnienia Meckel wymienia polski „wkład w wyzwolenie od narodowego socjalizmu”, stwierdzając, że polscy żołnierze „nas wyzwolili”. Co do polskich ofiar, których wymordowali Niemcy rzekomo zniewoleni przez nazizm, Meckel stwierdza „Oczywiście, że musimy myśleć o polskich ofiarach. Przecież to był początek II wojny światowej. Ale musimy się też czegoś nauczyć. A to znaczy, że myślimy nie tylko o ofiarach, ale w szerszym kontekście. (…) Uczymy się coraz więcej o losach różnych ofiar, uczymy się czcić pamięć o nich. Dlatego nie byłoby dobrze, gdybyśmy zaczęli stawiać pojedyncze pomniki według klucza narodowego. Raczej powinniśmy na lekcjach, czy stawiając kamień pamiątkowy w konkretnym miejscu przypominać o pojedynczych losach ludzi. Bo takie pojedyncze losy są bardziej wyraziste, wywołują większą empatię niż pomniki stawiane dla milionów. Dlatego jestem za różnicowaniem, ale przeciwko podziałom na narody.”
Myślenie „w szerszym kontekście” i „pomniki według klucza narodowego” to kolejne polit-poprawne wytrychy, którymi usiłuje się zrobić ludziom wodę z mózgu i wyeliminować ze zbiorowej pamięci niemieckie zbrodnie na Polakach podczas II wojny światowej. Po „polskich obozach zagłady” i nazistach bez narodowości, od których biedni Niemcy zostali wyzwoleni, mamy teraz akcję oddzielania przymiotnika „polski” od zwrotu „ofiary II wojny światowej”.
Przekaz jest taki: ponieważ podczas II wojny światowej cierpieli wszyscy, więc nie można faworyzować Polaków. Trzeba ich roztopić w tłumie ofiar bez narodowości, a na koniec zmieszać z niemieckimi ofiarami bombardowań alianckich. Skoro wszyscy cierpieli, to znaczy, że los, który Niemcy zgotowali Polakom, nie jest czymś wyjątkowym i wartym upamiętnienia. A jeśli coś nie jest warte upamiętnienia, to można o tym zapomnieć. I niemieckie sumienie będzie czyste jak łza.
Źródło: dw.com
A holokaust to co to jest? To nie jest wywyższanie jednych ponad drugich? Ja mam już dość słuchania ciągle o tym holokauście! Jeżeli żydostwa inne ofiary nie interesuje (o wiele liczniejsze), to ja nie czuję się zobowiązany interesować się tym ich świętym holokaustem. Ani mnie on grzeje, ani ziębi. Pięknym za nadobne.
Gdzie zacząć i gdzie skończyć? Ależ oczywiście na świętym, bo żydowskim, holokauście! Czcić ich, jakby byli czymś lepszym. Czcić i nie tykać, nie rozliczać za ich o wiele większe zbrodnie w żydokomunistycznej Rosji. Nie rozliczać i dawać bezkarność, bezkarność, która jest im potrzebna do ich celu nadrzędnego, czyli żydowskiego panowania nad światem.
kolejna fałszywa zakłamana niemiecka świnia