Ośmieszyć Orła Białego! Po naszej interwencji usunięto sprofanowane godło. Młodzież dziękuje, a dyrekcja liceum chowa głowę w piasek

Gdy Polska żyje 100. rocznicą odzyskania niepodległości, czynu jakiego dokonali nasi przodkowie marzący o tym, aby swoją krwią i pracą doprowadzić do odrodzenia się Orła Białego będącego symbolem walki o Polskę, służby mundurowe wykrywaniem osób odpalających race na Marszu Niepodległości w Warszawie i spalających znak rozpoznawczy brukselskiego kołchozu, wrocławskie służby mundurowe wypowiadają wojnę hasłom, za które ginęli żołnierze Narodowych Sił Zbrojnych, a we wrocławskim XIII Liceum Ogólnokształcącym profanowane jest godło polskie. Nie jakieś tam godło, ale symbol który łączy pokolenia Polaków i chroniony jest przez polskie prawo. To zniewaga nie tylko nas, żyjących synów i córek narodu polskiego, ale zwłaszcza dla tych, którzy gotowi byli cierpieć męczarnie w imię Ojczyzny.

Na szczęście, po naszej interwencji, o czym poinformowali nas uczniowie szkoły, sprofanowane godło zostało usunięte z korytarza. Nasza interwencja okazała się skuteczna, o czym nie miała odwagi poinformować dyrekcja liceum. Niestety, jak zaznaczają uczniowie i absolwenci placówki, po dyrektor liceum Urszuli Spałce, niczego dobrego w zakresie patriotyzmu, nie można się spodziewać. Cieszy jednak reakcja licealistów, którzy na adres redakcji wysłali liczne podziękowania za nagłośnienie sprawy z prośbą, by pomóc im w walce z lewacką propagandą w ich szkole. Oczywiście pomożemy!

Interwencja udana! Plakat zniknął ze szkolnego korytarza! https://t.co/q0VSDPgzxc

— Jacek Międlar (@jacekmiedlar) 15 listopada 2018

Generał Haller, który wprowadził do Polski w kwietniu 1919 roku doskonale wyszkolone pułki polskiego wojska tworzone na Zachodzie, w swoim rozkazie dla żołnierzy stwierdził: Pamiętajcie, że niema dziś żadnych różnic, jest jeden Żołnierz Polski, którego droga krew kreśli granice Państwa. I choć różny mundur was kryje, duch ma być jeden, bo towarzyszem broni lub kolegą jest dla nas każdy, należący do wojska polskiego i noszący orła białego jako godło¹.

W tym czasie tworzono w kraju liczne nowe pułki, mające bronić wywalczonej niepodległości. Wśród zgłaszających się ochotników było wielu, którzy od zaborców doświadczyli przeraźliwych represji za bycie Polakam. Przykładowo, w czasie formowania 64 .pułku piechoty (grudziądzki) miała miejsce następująca scena: (…) Wchodzi nieśmiało chłopczyna. „Co chcesz, chłopcze? – pyta go urzędujący sierżant. Chłopiec się wstydzi, rumieni, ściska w drzących rękach czapkę, wreszcie szepcze zupełnie po cichutku: „Ich möchte beim polnischen Milităr dienen”. (Chciałbym służyć w polskim wojsku). Sierżant patrzy nań zdumiony: „Chłopcze! Ty nie umiesz przecież po polsku! – Chłopczynie cisną się łzy do oczu, spogląda na orła białego, wiszącego na ścianie. Sierżant, sam Pomorzanin, zrozumiał tę niemą odpowiedź: Prusacy wydarli chłopcu z ust język polski, lecz pozostało serce polskie. Przygarnął do siebie chłopię z nad Bałtyku i zrobił z małego patjoty dzielnego i wiernego polskiego żołnierza².

Równo sto lat temu „Gazeta Świąteczna” pisała do swoich czytelników (…) Są rzeczy, które stanowią świętość narodową. Do tych należy nasze odwieczne godło, znak narodowy, Orzeł biały w koronie królewskiej. Wrogowie Polski przez półtora wieku prześladowali tego naszego Orła, tropili go z zajadłością i tępili wszędzie, bo chcieli wyrwać go z naszej pamięci i zohydzić lub poniżyć w oczach narodu. Wiedzieli dobrze, że jest to znak naszej jedności, potęgi i chwały i naszej odrębności polskiej w rodzinie wszystkich narodów (…) Naród polski wzniósł dziś wysoko w górę swoje godło narodowe, wydobytego z ukrycia w głębi serc Orła białego. Wysoko ponad Polską całą załopotały znów jej święte sztandary narodowe, biało-czerwone (…) Godło to jest własnością całego narodu i nikomu niewolno samowolnie go zmieniać, ani, co gorsza, poniżać³

Przez lata zaborów zdawano sobie sprawę z siły jaka drzemie w edukacji szkolnej  wpływającej na młode pokolenia, które w zależności od ukształtowanej świadomości będą żyć ku chwale Ojczyzny lub wbrew niej. W okresie zaborów, za walkę o patriotyczną świadomość, polskie dzieci były represjonowane m.in we Wrześni, gdzie zabraniano im odmawiania modlitw w języku ojczystym, a w zaborze rosyjskim zakazano nauczania historii Polski i języka polskiego, aby tylko „zrusyfikować” umysł młodego pokolenia. Tysiące Polaków walczyło o polską szkołę, do której mogliby posłać swoje młode Orlęta, aby w murach szkół hartować w nich miłości do Polski, a ci byli gotowi żyć i walczyć dla kraju.

Obecnie, w teoretycznie wolnej Polsce, symbole narodowe są ośmieszane, a elity narodu, jakimi powinni być przedstawiciele oświaty czy funkcjonariusze policji, polską młodzież faszerują karykaturą patriotyzmu, obywateli represjonują za gotowość walki w obronie narodu, a równocześnie ścigają tych, którzy palą unijną szmatę, symbol brukselskiego kołchozu. Komu zależy na tym, by z polskiej młodzieży wychować na zakompleksionych Europejczyków a nie dumnych Polaków?