Katarzyna TS: Ukrainofobia nie spadła z nieba

W poniedziałek (27.02.2023) na portalu „Do Rzeczy” ukazał się artykuł Macieja Pieczyńskiego pt. „Paradoksy ukrainofobii”. Pieczyński zamieścił na Twitterze link do tego artykułu i opatrzył go następującym komentarzem: Na „Do Rzeczy” szczegółowo opisuję paradoksy popularnej ostatnio, prymitywnej, ludowej ukrainofobii, pełnej niekonsekwencji i absurdu. Jej wyznawcy z reguły nie mają pojęcia o przedmiocie swojej nienawiści. Czytając mój tekst, mają szansę się wyedukować;).

Wpis Pieczyńskiego skomentowałam tak: Prymitywna, ludowa ukrainofobia? Panie Pieczyński, czy gloryfikacja Bandery i OUN-UPA jest OK, czy nie jest OK? Po lekturze Pana artykułu nie wiem, czy należy domagać się zaprzestania gloryfikacji banderowskich zbrodniarzy, czy jej przyklaskiwać, żeby nie wyjść na prymitywa.

Wywiązała się dyskusja, w efekcie której obiecałam Maciejowi Pieczyńskiemu, że napiszę polemikę do jego artykułu, w której odniosę się do przedstawionych przez niego „paradoksów ukrainofobii”. A że u mnie słowo droższe pieniędzy, więc zapraszam do lektury.

Zobaczmy najpierw, kogo Pieczyński klasyfikuje jako ukrainofobów. Według niego są to osoby kierujące się „silnymi, antyukraińskimi emocjami, które utrudniają racjonalne – czyli właśnie realistyczne – myślenie”. – I to właśnie oni łykają narrację Kremla w jej najbardziej absurdalnej, histerycznej i niekonsekwentnej formie. (…) poziom oderwania od rzeczywistości pokazuje, że bardziej wierzą w niż wiedzą to, co głoszą – pisze Pieczyński.

A zatem już na wstępie mamy wskazanie, że antyukraińskie emocje to przejaw głupoty i prymitywizmu emocjonalnego oraz działanie na rzecz Kremla. I tę tezę stara się udowodnić Pieczyński przy pomocy takich „argumentów” jak niektórym wszystko, co ukraińskie, kojarzy się z siekierą. Dla autora takie skojarzenie jest powodem do kpin i wykazania, że jemu ukraińskość kojarzy się z literaturą i kulturą, a nie z kultem OUN-UPA. Na plus trzeba Pieczyńskiemu zaliczyć, że zauważył istnienie kultu OUN-UPA na Ukrainie. Ale czy przyznał, że ten kultu jest źródłem uzasadnionych antyukraińskich emocji wśród Polaków? Nie! Cała para poszła w pomniejszanie roli banderyzmu i ukraińskiego ludobójstwa na Polakach w obecnych relacjach polsko-ukraińskich. Przeciwwagą dla tego ludobójstwa i gloryfikacji jego sprawców ma być według Pieczyńskiego poemat heroikomiczny Iwana Kotlarewskiego z końca XVIII, Taras Szewczenko, Łesja Ukrainka, Mychajło Kociubiński, Jurij Andruchowycz i Serhij Żadan, czyli „skrócona lista wybitnych ukraińskich pisarzy, nie zajmujących się paleniem polskich wsi, tylko pisaniem po ukraińsku”.

Niniejszym wyjaśniam panu Pieczyńskiemu, że żaden z owych „wybitnych pisarzy” nie przykryje ukraińskich bestialstw, które kosztowały życie co najmniej 100 tys. Polaków. I nie jest to obsesja na punkcie historii, tylko kamień węgielny tego, co Pieczyński nazywa ukrainofobią. Bo polska ukrainofobia nie spadła z nieba. Ukraińcy ciężko na nią zapracowali i pracują w dalszym ciągu stawiając pomniki Stepana Bandery, wywieszając czerwono-czarne flagi OUN-UPA, wieszając popiersie Romana Szuchewycza na polskiej szkole, śpiewając „Batko nasz Bandera”, relatywizując ukraińskie ludobójstwo na Polakach i nazywając współczesną armię ukraińską spadkobiercami UPA. Nawet obecna wojna z Rosją i wsparcie, jakie Polska udziela Ukrainie, nie spowodowało u Ukraińców refleksji, że nie tędy droga. Wprost przeciwnie. Huczne obchody rocznicy urodzin Stepana Bandery w styczniu 2023 roku pokazują, że nie mówimy o zjawisku marginalnym, ale o państwowej polityce historycznej, która nie liczyła się, nie liczy się i nie zamierza liczyć się z polską wrażliwością. Tym bardziej, że na rzecz tej ukraińskiej polityki historycznej, która jest nie tylko fałszywa, ale i niemoralna, działają po polskiej stronie liczni ukrainofile, którzy dowodzą, że Polacy mają milczeć i akceptować ten stan, bo jak nie, to znaczy, że działają na korzyść Rosji. Ulubionym argumentem osób pomniejszających znaczenie banderyzmu jest argument o tym, że Rosja również gloryfikuje zbrodniarzy. Oto, co na ten temat pisze Pieczyński:

Kult OUN-UPA na Ukrainie jest niczym w porównaniu z kultem Armii Czerwonej w Rosji, gdzie przybiera on charakter świeckiej religii. Jednym ze „świętych” tej religii, a dla niektórych wręcz „bogiem”, jest Stalin. Stalin jest o wiele bardziej czczony w Rosji niż Bandera na Ukrainie i cieszy się też o wiele większą popularnością w Rosji niż Bandera na Ukrainie.

Panie Pieczyński, wyjaśnię to Panu jak chłop krowie na rowie. Problem nie polega na tym, czy Bandera jest czczony na Ukrainie mniej lub bardziej niż Stalin w Rosji. Problem polega na tym, że Bandera jest czczony na Ukrainie. I to w stopniu coraz większym, o czym świadczą wyniki kolejnych sondaży ukraińskiej opinii publicznej. To, że Stalin jest czczony w Rosji, nie jest żadnym usprawiedliwieniem dla kultu Bandery na Ukrainie. Dziś nikt nie wmawia Polakom, że Rosjanie czczący Stalina, to nasi bracia. Natomiast trwa operacja wmawiania Polakom, że naszymi braćmi są Ukraińcy czczący Banderę. I to jest nie do przyjęcia. Ukraiński kultu ludobójców jest faktem i nie zmieni tego żaden poemat tragikomiczny ani „skrócona lista wybitnych ukraińskich pisarzy”. I proszę nie próbować wmawiać mi, że nie ma sprawy, bo Ukraińcy nie mają świadomości, że ich heroje dopuścili się ludobójstwa na Polakach. Jeśli tego nie wiedzą, to tym bardziej należy ich o tym poinformować. Im szybciej, tym lepiej.

Przejdźmy teraz do tytułowych paradoksów ukrainofobii, z którymi dzielnie rozprawia się Maciej Pieczyński. Ma ich być pięć. Pieczyński zestawia różnego rodzaju twierdzenia pojawiające się w mediach społecznościowych i w kpiący sposób dowodzi, że są one ze sobą sprzeczne, co ma dowodzić, że polska ukrainofobia jest absurdalna i wynika z jakiejś aberracji umysłowej, a nie z tego, że Ukraińcy dopuścili się ludobójstwa na Polakach i dziś relatywizują tę zbrodnię oraz czczą jej wykonawców. Tą metodą można ośmieszyć wszystko i wszystkich mieszając fakty z opiniami i przypisując całej zbiorowości twierdzenia wygłoszone przez poszczególne jednostki. Jako zbiorowość występują u Pieczyńskiego osoby negatywnie nastawione do Ukraińców, które wrzucono do jednego worka, chociaż prezentują różne poglądy. Pieczyński stosuje też sztuczkę polegająca na tym, że zestawia ze sobą pozornie sprzeczne twierdzenia, które wcale nie są sprzeczne. I jest samograj. Pieczyński może wykazać ukrainofobom, że są głupi i prymitywni.

Spójrzmy na pierwszy paradoks zaprezentowany przez Pieczyńskiego. Ma nim być twierdzenie ukrainofobów, że „przyjeżdżający do Polski Ukraińcy to migranci ekonomiczni”. Natomiast Pieczyński oświadcza, że to bzdura, ponieważ „każdy Ukrainiec, wyjeżdżający ze swojego kraju, wyjeżdża z kraju ogarniętego wojną, jest więc uchodźcą”. – Proste – stwierdza Pieczyński. Jeśli to jest takie proste, to mam pytanie: ilu Ukraińców wystąpiło o przyznanie im statusu uchodźcy w Polsce? Oto dane przedstawione na początku lutego 2023 roku przez Urząd ds. Cudzoziemców. W 2022 roku o ochronę międzynarodową w Polsce wystąpiło 9,9 tys. cudzoziemców, w tym 1,8 tys. Ukraińców. Dlaczego tak niewielu Ukraińców starało się o status uchodźcy? Dlatego, że wprowadza on ograniczenia w zatrudnieniu. W związku z tym Ukraińcy nie są rejestrowani jako uchodźcy i de facto funkcjonują w Polsce jako migranci ekonomiczni. A są i tacy, którzy przyjeżdżają do Polski wyłącznie po odbiór świadczeń socjalych, po czym wyjeżdżają na Ukrainę. Tych należałoby chyba nazwać turystami ekonomicznymi. Czy stwierdzenie, że taki proceder ma miejsce, to ukrainofobia?

W drugim paradoksie Pieczyński zestawia następujące twierdzenia ukrainofobów, które są według niego sprzeczne: „Ukraińcy to wymyślony, sztuczny naród, nie zasługują na swoje państwo” i „Ukraińcy to straszni, krwiożerczy nacjonaliści, banderowcy”. – Albo-albo. Sztuczny naród nie może mieć swojego nacjonalizmu – stwierdza Pieczyński.

O to, na jakim etapie kształtowania się narodu są obecnie Ukraińcy, kłócą się sami Ukraińcy. Warto zapoznać się z artykułem Michała Motyki pt. „Tożsamość narodowa Ukraińców”, w którym omówiono ten spór, a wnioski są następujące: Ukraina ma poważny problem ze znalezieniem wspólnych wszystkim jej obywatelom historycznych przesłanek, względnej jedności narodowej. Ukraińcy jako naród nie istnieją od zawsze; zaczęli się nim stawać na jakimś etapie swych dziejów, jednak w ich wypadku proces ten ma stosunkowo świeżą metrykę i wciąż jeszcze trwa.

Natomiast nie ulega żadnej wątpliwości, że nacjonalizm ukraiński to ruch polityczny promujący szowinizm, który w imię „Ukrainy czystej jak szklanka wody” doprowadził do bestialskiego ludobójstwa na Polakach. Przy czym na obecnej Ukrainie określenie „banderowiec” nie jest traktowane jako obelga, ale jako powód do dumy. Czyżby zatem sami Ukraińcy byli ukrainofobami, skoro sami siebie nazywają banderowcami?

Trzeci paradoks ma polegać na zestawieniu tez „Ukraina to państwo upadłe” i „Ukraina to państwo agresywne, niebezpieczne dla Polski”. Pieczyński w ogóle nie przeprowadza analizy tych tez, tylko stwierdza, że „w porównaniu z opozycją Zełenski i jego ludzie to wręcz banderofoby” oraz, że „Zełenski, jako rosyjskojęzyczny Żyd ze wschodu, nigdy nie był wyznawcą kultu Bandery-Szuchewycza”. To jest już taki misz-masz, że trudno w ogóle zrozumieć, co ma piernik do wiatraka.

Czwarty paradoks ma wyglądać tak: „Ukrainofoby z jednej strony opowiadają się za „pokojem”, z drugiej – często wprost popierają działania Rosji”. Pieczyński używa cudzysłowu pisząc o pokoju, ale przecież ta wojna kiedyś się skończy i zostanie podpisany jakiś pokój. Na miejscu Ukraińców nie liczyłabym na odzyskanie Krymu i Donbasu. Czy ten „defetyzm” czyni ze mnie ukrainofoba popierającego działania Rosji? Obstawiam, że tak właśnie widzi to Pieczyński, bo przecież wojna ma trwać aż do ostatecznego zwycięstwa Ukrainy. A takie postawienie sprawy to raczej gwarancja, że będzie to wojna do ostatniego Ukraińca. I tu mamy prawdziwy paradoks: skoro przedłużanie się tej wojny oznacza wyniszczanie narodu ukraińskiego, to właśnie ukrainofoby powinny być przeciwne jakiemukolwiek wstrzymaniu walk pomiędzy Ukrainą i Rosją. Ale Pieczyński usiłuje dowodzić, że jest przeciwnie. Gdzie tu sens i logika?

Piąty paradoks Pieczyńskiego wygląda tak: ukrainofoby „twierdzą, że Ukraina to siedlisko lewactwa, globalizmu i LGBT, a Putin to młot na lewactwo i obrońca chrześcijaństwa”. Jestem takim przypadkiem ukrainofoba, który nie zgadza się z żadną z tych tez. Nie mam natomiast wątpliwości, że oba te państwa są przeżarte korupcją od fundamentów aż po dach i nie chciałabym być obywatelką żadnego z nich. Nie chciałabym też, żeby Polska dała się wciągnąć do tej ukraińsko-rosyjskiej maszynki do mięsa. Ciekawe dlaczego Pieczyński pominął milczeniem ten aspekt ukrainofobii. Przecież to właśnie ci Polacy, których wrzucił do worka z paradoksami ukrainofobii, apelują, żeby Polska nie szła na tę wojnę. My, ukrainofoby, nie chcemy kolejnej narodowej tragedii, a coraz większe zaangażowanie Polski w ten konflikt tym właśnie może się skończyć. Czy to jest tak trudne do zrozumienia?

Jeśli podobają się Państwu moje felietony i chcielibyście wesprzeć moją działalność publicystyczną, możecie to zrobić dokonując przelewu na poniższe konto PayPal. Będzie to dla mnie nie tylko wsparcie w wymiarze finansowym, ale również sygnał, że to, co robię, jest dla Państwa ważne i godne uwagi. Z góry dziękuję. Katarzyna Treter-Sierpińska https://www.paypal.me/katarzynats

Zobacz też:

Katarzyna TS: „Ruska ku*wa”