Sprzeczne z logiką argumenty ateistów

Nakładem inicjatywy ewangelizacyjnej „Wejdźmy na Szczyt” ukazała się (w serii „Biblioteka apologety”, w kieszonkowym formacie) bardzo pouczająca pozycja „Błędy ateistów” autorstwa Jan Lewandowskiego. Na kartach publikacji autor przedstawił najczęściej popełniane przez ateistów (w ich atakach na wiarę) błędy logiczne, zwane niekiedy sofizmatami nieformalnymi. Należy dodać, że lektura jest bardzo przydatna nie tylko w ocenie wypowiedzi ateistów, ale i wszelkich innych komunikatów jakie do nas docierają. Pomimo trudnej tematyki pozycja jest przystępnie napisana.

Zdaniem autora ateistyczna „negacja jest praktycznie w całości utkana z błędów logicznych”, polegających na tym, że ateiści:

– Głoszą, że dowodem na nieistnienie jest brak dowodów.

– Twierdzą, że brak wspomnień w pismach historycznych jest dowodem, że coś nie miało miejsca.

– Zamiast polemizować z argumentami atakują oponenta.

– Dowodzą swojej słuszności twierdząc, że jakaś zbiorowość (rzekomych ekspertów) podziela ich przesądy.

– Dowodzą swojej słuszności twierdząc, że większość podziela ich zabobony.

– Dowodzą swojej słuszności powołując się na zdanie rzekomego autorytetu, nie na argument.

– Powołują się na rzekomy autorytet, tylko, że z innej dziedzinie.

– Dowodzą swojej słuszności twierdząc, że w przeszłości tak uważano.

– Dowodzą swojej słuszności twierdząc, że ich argument jest nowszy.

– Argumentują odwołując się do emocji odbiorcy komunikatu.

– Generalizują i uogólniają na podstawie małej ilości przypadków.

– Przypisują całości zjawiska cechy niewielkiej części zjawiska.

– Przypisują części zjawiska cechy całości zjawiska.

– Używają jednego słowa zmieniając w czasie kolejnego użycia znaczenie wykorzystywanego słowa.

– Przedstawiają tylko dwa rozwiązania problemu pomimo że rozwiązań jest zdecydowanie więcej.

– Zbaczają z tematu, kierują dyskusje z dala od niewygodnych dla siebie tematów.

– Podają przykłady nieadekwatne do opisywanej sytuacji ale zgodne z ich stanowiskiem.

– Błędnie identyfikują przyczyny zjawiska, opierając się na zbieżności w czasie.

– Błędnie identyfikują przyczynę zjawiska, opierając się na tym, że jedno zjawisko poprzedziło drugie.

– Nie odpowiadają na pytania, tylko adwersarzowi zarzucają te same błędy jakie im wytknięto.

– Uzasadniają swój pogląd odwołując się tylko do swojego mniemania.

– Bez podania argumentów stwierdzają, że opinie przeciwnika to absurd.

– Odrzucają jakąś tezę jedynie na podstawie rzekomo wynikających z niej konsekwencji, które tak naprawdę z niej nie wynikają.

– Uzasadniają coś przywołując dowody jakie mają powstać w przyszłości.

– Obalają jakiś system tez wykorzystując argumenty z tego systemu tez.

– W swym rozumowaniu przyjmują sprzeczna założenia.

– Przypisują sobie autorytet do potępienia jakiś tez, z racji na to, że kiedyś te tezy wyznawali.

– Argumentują za pomocą analogii, która jest nieadekwatna.

– Za pomocą nieuprawnionego uproszczenia, sprowadzają tezę do absurdu, karykatury nie mającej nic wspólnego z omawianą teza.

– Podejmują polemikę z najsłabszymi argumentami oponenta.

– Wypowiadają się autorytatywnie na temat, który nie jest im znany.

– Twierdzą, że ich poglądy mają wyłączność na słuszność.

– Wykorzystują niejasne pojęcia.

– Bezpodstawnie stwierdzają istnienie zapożyczeń między zespołami idei w pewnych aspektach do siebie podobnych, zapominając, że podobieństwo to nie pokrewieństwo.

– Zamiast polemizować szydzą z oponenta.

– Twierdzą, ze jakaś idea jest niewłaściwa, bo wyznawał ją ktoś moralnie skompromitowany.

– Nie stosują wobec siebie standardów wymaganych od innych.

– Twierdzą, że o słuszności ich tez świadczą dowody z przeszłości, których dziś nie udaje się potwierdzić.

– Argumentują, że coś mogło się zdarzyć, pomimo że nic nie wskazuje na to, że coś takiego miało miejsce.

– Uogólniają na podstawie jednostkowych przypadków.

– Twierdzą, że coś jest niemożliwe, tylko na podstawie własnego przekonania, że coś jest niemożliwe.

– Pomijają ważne informacje, sprzeczne z ich błędnymi tezami.

– Dehumanizują swoimi argumentami ludzi.

– Przypisują sobie słuszność, bezpodstawnie uznając swoją rzekomą wyższość moralną.

– Traktują absurdy jako konkrety,

– Wyciągają wnioski na podstawie zbyt małej liczby przesłanek, albo na podstawie tendencyjnie dobranych przesłanek.

– Deklarują, że zaakceptują jakieś instytucje, pod warunkiem, że te instytucje odrzucą swoje zasady i będą zgodne z ich oczekiwaniami (co oznaczało by utratę sensu istnienia przez tą instytucje).

– Nie mając żadnych argumentów, argumentują tylko na podstawie swojej wyobraźni.

– Dostrzegą związek przyczynowo skutkowy, tam gdzie go nie ma.

– Twierdzą, ze jakaś teoria powinna być tak długo udowadniana, aż wszyscy ją zaakceptują.

– Domagają się przyjęcia swojej argumentacji, twierdząc bezpodstawnie, że ich argumentacja jest słuszna.

– Pomijają istotną przyczynę zjawiska, koncentrując się na przyczynach pobocznych i pozbawionych większego znaczenia.

– Uzasadniają swoje argumenty twierdzeniem, ze takie argumenty wyznaje elita.

– Próbują obalić cudzą tezę twierdząc, że oponent popiera swoje stanowisko tylko z powodów osobistych i emocjonalnych.

– Tworzą dla uzasadnienia swojej hipotezy, inną hipotezę, zamiast podać dowody tej pierwszej.

– Próbują obalać twierdzenia przeciwników, wywołując w przeciwnikach poczucie winy.

– Powołują się na autorytety nie identyfikują swoich autorytetów, przez co trudno sprawdzić, czy rzekome autorytety są rzeczywiście autorytetami.

– Argumentują bezpodstawnie, że nowe idee są lepsze od starszych.

– Dla uzasadnienia swojej koncepcji, przywołują kolejną koncepcje, bez związku z tą pierwsza.

– Twierdzą, że unikają błędów nie przyjmując nic na wiarę, choć nauka wymaga przyjmowania pewnych założeń na wiarę, bo dane które do nas docierające (by z nich skorzystać) musimy zinterpretować według jakiś przyjętych na wiarę założeń.

– Żądają non stop od oponenta coraz to nowych argumentów o słuszności jego poglądów.

– Sprowadzają wszystko do swojej niefikcjonalnej i błędnej interpretacji.

– Redukują możliwość wyjaśnień, poprzez sprowadzenie wszystkiego do wybranego aspektu rzeczywistości.