J. Międlar: Czy „Prezentki” były jak z horroru? Okiem absolwenta gimnazjum i liceum Sióstr Prezentek

Jestem absolwentem Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Pawła II Sióstr Prezentek w Rzeszowie. I jako absolwent tych szkół postanowiłem zabrać głos w sprawie zakonnic atakowanych w mediach.

Siostry Prezentki (Zgromadzenie Panien Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w świątyni) zgodnie z założeniami statutowymi zajmują się opieką oraz edukacją dzieci i młodzieży. W Krakowie i Rzeszowie prowadzą Szkołę Podstawową oraz Liceum Ogólnokształcące. Rzeszowskie liceum, od kilkunastu lat nie schodzi z czoła rankingów najlepszych liceów w Polsce. Krótko mówiąc – edukacyjna profeska.

Kaczyński w szkole

O siostrach Prezentkach zrobiło się głośno w pierwszej dekadzie czerwca 2022, kiedy to Wicemarszałek Sejmu Ryszard Terlecki opublikował w mediach społecznościowych zdjęcie prezesa PiS Jarosława Kaczyńskiego pozującego z uczniami ze z krakowskiego liceum prowadzonego przez zakonnice. Czy siostry dobrze postąpiły dopuszczając do pstryknięcia fotki naczelnikiem Państwa? Ja bym na to nie pozwolił, jednak wieszanie psów na zakonnicach, bo zrobiły sobie zdjęcie z uczniami i prezesem PiS, a w tym samym czasie wrocławska uczelnia oklaskami przyjmuje Donalda Tuska, świadczy o niemałej hipokryzji atakujących.

Kiedy ja uczęszczałem do „Prezentek” – tak o szkole mówi się na Podkarpaciu – gościnnie konferencje wygłaszali różni prelegenci. Był ks. Piotr Pawlukiewicz, Wanda Półtawska, podróżnicy… W ostatnim czasie słyszałem o prelekcji Grzegorza Brauna, co wyjątkowo nie podobało się mainstreamowi. W innych zaś szkołach zapraszani są prelegenci kojarzeni ze środowiskiem lewicowym. Ba, w szkole na wrocławskim Oporowie zbudowano nawet ołtarzyk na cześć mającego poszlakowaną opinię zmarłego Pawła Adamowicza. Czy brukowce podnosiły wtedy larum?

DPS w Jordanowie

Po wizycie Kaczyńskiego rozpoczął się proces szukania haków na zakonnice. Trochę w myśl zasady prokuratora Andrija Wyszyńskiego: dajcie mi człowiek, a znajdę na niego paragraf. I tak trop zaprowadził dziennikarzy Wirtualnej Polski do DPS-u w Jordanowie, który od lat prowadzą siostry Prezentki. Do tej placówki trafiają dzieci z niepełnosprawnością, którymi rodzice nie mogą, nie potrafią lub nie chcą się zajmować. Krótko mówiąc, zakonnice wykonują szalenie trudną pracę, która wymaga niemałej cierpliwości. Byłem wolontariuszem w podobnych placówkach, więc wiem co mówię. WP pisze o „biciu, wiązaniu i zamykaniu w klatce”. Brzmi tak jakby zakonnice wręcz torturowały swoich podopiecznych.

Tymczasem spójrzmy na to bez emocji. Zarzut bicia niepełnosprawnych dzieci – co zasługuje na kategoryczne potępienie – nie został w żaden sposób udowodniony. Ciężko mi dać wiarę, żeby zakonnice, nawet na granicy utraty cierpliwości, biły niepełnosprawne dzieci. Poznałem wiele Prezentek i żadna z nich nie miała w zwyczaju podnosić na nikogo ręki.

Wiązanie i zamykanie w klatce także nie powinno mieć miejsca. Jednak spójrzmy prawdzie w oczy. Kilkanaście lat temu przez miesiąc posługiwałem w DPS-ie dla niepełnosprawnych dzieci. Pieczę nad placówką sprawowali cywile. I myślicie, że tam było inaczej? Tam także, przynajmniej na 15-30 minut, a czasem i na całą noc, porwanymi prześcieradłami przywiązywano dzieci z (auto)agresją, tylko po to, by te w nocy nie zrobiły sobie krzywdy oraz innym podopiecznym. Nie mówię, że takie metody stosuje się we wszystkich tego typu placówkach, ale budowanie narracji, że te oto złe zakonnice maltretują niepełnosprawne dzieci jest po prostu wredną manipulacją.

Reprymenda

Idźmy dalej. W artykule WP pojawia się siostra Alberta. Zdaniem dziennikarzy to ona „wzbudza największy strach w dzieciach”. Poznałem ją. Gdy byłem uczniem gimnazjum s. Alberta pracowała na furcie, w małej kanciapie przy głównym wejściu do szkoły. Była to niewielka portiernia, w której zakonnica wydawała klucze do sal oraz kredę. Poza tymi obowiązkami do jej zadań należało pilnowanie, by uczniowie nie spóźniali się na lekcje, zwłaszcza po udanym czmychnięciu do pobliskiego sklepu . Często zdarzało mi się wybiegać do spożywczaka na czym wielokrotnie przyłapywała mnie s. Alberta. Raz jeden, za karę, przez tydzień musiałem sprzątać po lekcjach jedną salę. Czy to powód, żebym siostrę Albertę uznał za osobę pastwiącą się nade mną? Broń Boże. Po po prostu poniosłem karę za notoryczne ucieczki do sklepu oraz spóźnianie się na lekcje. Korona z głowy mi nie spadła.

Podobnie z pojawiającą się w publikacji WP siostrą Anną Telus, ówczesną dyrektorką rzeszowskiej placówki, dziś przełożoną generalną zakonu. Nie należałem do najgrzeczniejszych uczniów, stąd za wybryki zdarzało mi się otrzymać ostrą reprymendę. Nie uważam, żeby „opie**ol” na dywaniku u dyrektorki równał się znęcaniu nad uczniem. A taki wniosek można wysnuć po lekturze artykułów Onetu, którego dziennikarze, ustami kilku byłych absolwentów „Prezentek” szkołę przedstawili jak psychiatryk połączony z wojskowymi koszarami.
– Rygorystyczne regulaminy, absolutna kontrola (od ubioru, po to, co uczniowie robili i mówili), różne kary za „nieposłuszeństwo”, straszenie in vitro i aborcją, zapraszanie skrajnie prawicowych polityków do szkoły, homofobia – czytamy na Onecie.

Szkoła pro-life

Odpowiadając na zarzuty zawarte w cytowanej publikacji: składając podanie do prestiżowej, prowadzonej przez zakonnice placówki, każdy kandydat miał świadomość tego, że w szkole obowiązują mundurki; na co dzień polówki lub bluzy, odświętnie: chłopcy garnitury, dziewczyny spódnice z marynarską „górą”. Nie było także tajemnicą, że w szkole jest kaplica, a uczniowie zobowiązują się do uczestnictwa w patriotycznych uroczystościach. Co do edukacji pro-life, w Onecie kryjącą się pod stwierdzeniem „straszenie in vitro i aborcją”, przytoczę fragment z mojej książki „Moja walka o prawdę”, w której piszę o „Prezentkach”: Większość zajęć prowadziły osoby świeckie, a klasy były koedukacyjne. Rygor, mundurki, wysoko postawiona poprzeczka, duże wymagania, regularny udział w uroczystościach patriotycznych i rekolekcje. W szkole była też kaplica, do której niemal każdego dnia wpadałem, aby „pogadać” z Bogiem. Szkoła nie niszczyła. Umacniała to, co wyniosłem z domu rodzinnego: wartości narodowe i katolickie. (…) Ze smutkiem stwierdzam, że dziś rzadko spotyka się szkoły, takie jak „Prezentki” i nauczycieli, takich jak s. Anna Telus, która kierowała tą placówką. Była wymagająca, nie szczędziła cierpkich słów, kiedy trzeba było naprostować niesfornych uczniów, do których, muszę to przyznać, i ja się zaliczałem. Z drugiej jednak strony była to osoba z wielką klasą, jakże inna od dyrektor szkoły na wrocławskim Oporowie, w którym uczyłem jako katecheta, gdzie na każdym kroku wmawiano uczniom, że Lech Wałęsa to najwybitniejszy Polak XXI wieku. (… ) „Prezentki” wykształciły we mnie zdecydowaną postawę w kwestii obrony nienarodzonych dzieci. Pamiętam dyskusję na temat aborcji w drugiej klasie szkoły gimnazjalnej. Podczas lekcji religii klasa podzieliła się na dwie grupy; zwolennicy aborcji byli mniejszością. Dyskusja była żywa. My, przeciwnicy aborcji, przynieśliśmy na lekcję zdjęcia nienarodzonych dzieci, demaskowaliśmy przemysł aborcyjny, obalaliśmy irracjonalność argumentów aborcjonistów i wykazywaliśmy barbarzyństwo, jakie zostało zapisane w obowiązującym w Polsce aborcyjnym bezprawiu! Efekt dyskusji był powalający: niemal wszyscy młodzi zwolennicy zabijania nienarodzonych dzieci przeszli na stronę pro-life, a część z nas zaangażowała się później w wolontariat Domowego Hospicjum dla Dzieci. Kilka miesięcy później ponad połowa klasy duchowo adoptowała nienarodzone dzieci, każdego dnia odmawiając za nie dziesiątkę różańca. Ja już jestem „ojcem” ośmiorga takich dzieci.

Wyścig szczurów

W szkole od zawsze panował główny problem: wyścig szczurów. Pogoń za jak najlepszymi ocenami i próba udowodnienia sobie i rodzicom, że mając dobre stopnie w wybitnej szkole, jestem czegoś wart, w życiu osiągnę sukces, a mama z tatą będą mogli sąsiadce i kuzynostwu pochwalić się dzieckiem. Ja w tej pogoni nie uczestniczyłem. Ba, gardziłem nią. Uważam, że to patologia. Uczyłem się tego co uważałem za pożyteczne. Niewielu miało takie samo podejście. I pod presją rodziców oraz tą narzucaną przez samych siebie, spora grupa uczniów całe dnie przesiadywała w domu nad książkami. Wielu uczniów przychodząc z kiepskich szkół ze średnimi na świadectwach sięgającymi 6,0, po przyjściu do „Prezentek” spostrzegli, że oceny nie są odzwierciedleniem ich wiedzy i zdolności. Gdy po pierwszym semestrze w „Prezentkach”, gdzie przeważnie oceny stawiano za wiedzę, a nie piękne oczy i bombonierkę na „Dzień Nauczyciela”, średnia spadała poniżej 4. A to rodziło niemałą frustrację, która niejednokrotnie przejawiała się buntem i negacją wartości promowanych w placówce. Typowe dla rozpuszczonych nastolatków.

Tutaj wycinek wspomnień jednej z absolwentek cytowanej przez Onet: Trafiłam tam ze średnią 5,8 na koniec szkoły podstawowej. W liceum sióstr obowiązywały trymestry, nie semestry. Po pierwszym trymestrze miałam bardzo dobrą średnią, ostatni trymestr ledwo skończyłam. Siostry robiły wszystko, żebym nie zdała, a moim rodzicom próbowały udowodnić, że lepiej dla mnie będzie, jak powtórzę rok”. (…) Nie dlatego, że się nie uczyłam, czy byłam głupia. Tylko dlatego, że się buntowałam. Pamiętam, jak siostra Maria zapytała, gdzie pracują moi rodzice i jak usłyszała, to z sarkazmem zapytała, czy stać nas na życie. Potem już traktowała mnie tylko gorzej, bo nie byłam z bogatego domu, a moi rodzice nie byli na odpowiednich stanowiskach.

Ten fragment tylko potwierdza to co napisałem akapit wyżej. Wyścig szczurów, wygórowane ambicje, mierzenie swojej wartości ocenami na świadectwie, presja ze strony rodziców. A potem frustracja i obwinianie wszystkich wokoło za życiowe niepowodzenia. Przypomnę, w szkole nauczycielami były osoby świeckie. Zakonnice czasami uczyły religii, a jedna z nich, s. Bernarda, prowadziła zajęcia z fizyki. Wspomniana siostra Maria i inne zakonnice, nie miały żadnego wpływu na oceny z innych przedmiotów. Nauczyciele byli autonomiczni. Ba, pozwalali sobie nawet na dowcipy na temat zakonnic. Tak było. A kto temu zaprzeczy to po prostu kłamie.

Internat

Onet opublikował także artykuł o atmosferze w internacie dla dziewczyn, który funkcjonował przy gimnazjum (dziś podstawówce) i liceum. Internat dla przyjezdnych dziewczyn nie był obowiązkowy. Były i takie, które mieszkały w internacie przy innej szkole, oraz takie, którym rodzice wynajmowali mieszkanie. Zatem mieszkanie w internacie u zakonnic było wolnym wyborem, a koszty związane z pobytem w internacie z kosztami wynajęcia pokoju w mieście były niemal identyczne. Więcej o internacie nie powiem, gdyż w nim nie mieszkałem, a o atmosferze tam panującej wiem tylko z opowiadań koleżanek: jedne chwaliły sobie pobyt, inne – delikatnie mówiąc – niespecjalnie; te drugie, w klasie maturalnej – słusznie postępując – wynajęły mieszkanie i wyrwały się z placówki, którą określały mianem „toksycznej”. Tak mogła postąpić każda niezadowolona uczennica.

Podsumowanie

Nie mam wątpliwości, że patriotyczny, a zarazem konserwatywny profil, jednej z najlepszych szkół w Polsce, nie mógł spodobać się środowiskom lewicowym, którym przecież przeszkadzają takie wartości jak „Bóg, honor i Ojczyzna”. Lewactwo nie może zdzierżyć, że szkoła, w której panuje dyscyplina, a zarazem promuje się katolickie wartości, dzieci i młodzież stara się chronić przed patologią i zgniłą propagandą, a nienarodzonych otacza się szczególną troską, od lat przyciąga do siebie najlepszych uczniów z Podkarpacia. Stąd „Prezentki” znalazły się na celowniku, zakonnicom próbuje się dorobić gębę czarownic, a do walki wykorzystano kilku – w mojej ocenie – sfrustrowanych absolwentów, którym zakonnice umożliwiły zdobycie solidnej wiedzy.

Drogie Siostry, wspominam i będę wspominał Was bardzo serdecznie. Będąc uczniem sam na Was psioczyłem i nie zawsze podzielałem Wasze zdanie. Z tego jednak się wyrasta. I tak, zaledwie kilka lat po otrzymaniu świadectwa maturalnego zrozumiałem, że zaprowadzana przez Was zdrowa dyscyplina połączona z promocją konserwatywnych wartości i solidnego nauczania to coś, co powinno znaleźć się w każdej polskiej szkole. Dziękuję za 6 lat edukacji. Trzymajcie się mocno!

Zobacz także:

„Dziadek był porąbany na części… To odpowiedni moment, żeby Ukraińcy przeprosili!” Wywiad z ks. Marianem Podolskim, świadkiem ukraińskiego ludobójstwa na Polakach [WIDEO]