Kalendarium Wielkiej Polski – LIPIEC. Bitwa pod Grunwaldem, zbrodnia w Jedwabnem, kulminacja ludobójstwa UPA na Polakach…

Lipiec, pomimo faktu, że bezapelacyjnie związany jest z wakacjami i odpoczynkiem, w historii naszej Ojczyzny nie był miesiącem sielanki. Dziś prezentujemy dla Państwa najważniejsze (w naszej ocenie) wydarzenia z tego miesiąca.

15 lipca 1410 roku miała miejsce bitwa pod Grunwaldem. Połączone wojska polskie i litewskie, pod rozkazami króla Władysława Jagiełły, rozbiły siły zakonu krzyżackiego, wspomaganego przez rycerstwo zachodnioeuropejskie pod wodzą Wielkiego Mistrza Ulricha von Jungingena. Bitwa ta na trwałe wpisała się w karty polskiej sztuki wojennej, stanowiąc dumę dla narodu polskiego. W latach poprzedzających wybuch II wojny światowej wydarzenie to wspominane było uroczyście m.in. 15 lipca 1938 roku, kiedy to w archikatedrze św. Jana odbywało się nabożeństwo dziękczynne wraz z odśpiewaniem Te Deum z okazji 528. rocznicy bitwy pod Grunwaldem. Nabożeństwo prowadził arcybiskup Stanisław Gall w obecności Kapituły Metropolitarnej i wiernych¹. Świadomość sromotnej klęski, jakiej doświadczył niemiecki zakon krzyżacki, spowodowała w czasie wojny podjęcie prób przez hitlerowców mających zamiar odnaleźć i zniszczyć obraz pędzla naszego wielkiego malarza Jana Matejki. Dzięki ofiarności pracowników muzeum, płótno zdołano wywieźć we wrześniu 1939 roku z Warszawy i bezpiecznie schować przed okupantem².

20 lipca 1939 roku doszło do pierwszego tragicznego wydarzenia na granicy Polski z Wolnym Miastem Gdańskiem, zapowiadającego tragedię, jaka dla narodu polskiego rozpoczęła się 1 września. Na przejściu granicznym w Trzciance w powiecie kościerskim, Funkcjonariusze SA (Die Sturmabteilungen: oddziały szturmowe NSDAP) zastrzelili starszego strażnika Witolda Budziewicza³. O godzinie 9:30 rano, granicę między Polską a Wolnym Miastem Gdańskiem przekroczył koło miejscowości Trzcinki jeden celnik gdański i dwóch hitlerowców. Będąc 20 metrów od granicy Polskiej zostali zauważeni przez polskiego strażnika, który próbował ich zatrzymać. Wówczas jeden z nich zastrzelił go na miejscu⁴. Morderca i jego towarzysze zbiegli na terytorium gdańskie. Na miejscu tego zabójstwa pojawili się w celu wyjaśnienia zajścia przedstawiciele władz polskich ze starostą na czele⁵. Zamordowany polski strażnik żył jeszcze przez godzinę i w tym czasie złożył zeznania dotyczące zdarzenia. Zmarł w wyniku przestrzelenia płuca⁶. Senat Gdańska w tej sprawie wystosował do rządu polskiego oficjalne przeprosiny⁷. Według ustaleń do zdarzenia doszło około 144 kroków od linii granicznej w rejonie kamienia granicznego nr 16. Świadkami incydentu byli: 16-letni chłopiec, który pasł krowy i starsza niemiecka kobieta⁸.

22 czerwca 1941 roku Niemcy rozpoczęły atak na Związek Sowiecki. Za liniami frontów operacyjnych Barbarossa rozpoczęły się egzekucje ludności cywilnej. Z końcem czerwca doszło w Białymstoku do spalenia w miejscowej synagodze przynajmniej 700 polskich Żydów, a łącznie zabito w mieście około 2000 Polaków żydowskiego pochodzenia. Zbrodni tej dokonał 309 batalion policji niemieckiej⁹. W lipcu doszło do pogromu w Jedwabnem, gdzie spalonych w podobnym sposób, tyle że w stodole, zginąć miało od 340 do około 900 osób. Zbrodnia ta przypisywana jest całemu narodowi polskiemu, pomimo faktu sprzecznych informacji, dotyczących sprawców tego czynu. Rozwiązaniem sprawy byłoby przeprowadzenie ekshumacji, na którą nie zgadzają się środowiska żydowskie, powołując się na przepisy religijne. Jest to sprawa o tyle zadziwiająca, gdyż w 2005 roku podczas budowy lotniska w Echterdingen, odkryto zbiorową mogiłę więźniów z pobliskiego obozu pracy. Rabin Walter Homolka, wykładowca prawa żydowskiego na uniwersytecie w Poczdamie zapytany o możliwość dokonania ekshumacji wyraził zdanie, że w przypadku gdy zwłoki, np: w wyniku działalności kryminalnej, zostają zwyczajnie zakopane w ziemi, (…) nie mamy do czynienia z tradycyjnym grobem. Tak samo, gdy w jednym grobie spoczywają więcej niż trzy ciała¹⁰.

Dodatkowo trzeba zwrócić uwagę na fakt przeprowadzonej w 2001 kwerendy w Archiwum Państwowym w Białymstoku oddział w Łomży, gdzie znajdują się zeznania świadków tak Polaków jak i Żydów (http://www.bialystok.ap.gov.pl/arch//lomza/jedwabne.html). Wśród zachowanych wspomnień ocalały również takie, w których autorzy winę za mord w Jedwabnym kładą na karb Niemców. Z historycznego punktu widzenia, jeśli w sprawie znajdują się sprzeczne informacje będące źródłami historycznymi, nie możemy bez rzetelnego śledztwa uznać za prawdziwy wybranego punktu widzenia danego wydarzenia. Biorąc pod uwagę, jak wielką rolę w polityce oskarżania Polaków i Polski o holocaust odgrywa sprawa z Jedwabnego, potrzeba dokonania tam prawdziwych i rzetelnych badań.

Lipiec jest również miesiącem kulminacyjnego aktu ludobójstwa, dokonanego przez bandy UPA na narodzie polskim. W tym miesiącu dokładnie 11 lipca 1943 roku rozpoczęły się skoordynowane ataki na Polaków, dokonane w 150 miejscowościach w powiatach włodzimierskim, horochowskim, kowelskim oraz łuckim. Wykorzystano fakt gromadzenia się w niedzielę 11 lipca ludzi w kościołach. Doszło do mordów w świątyniach, m.in. w Porycku (dziś Pawliwka) i Kisielinie, Chrynowie (zamordowano przy ołtarzu księdza Jana Kotwickiego). Około 50 kościołów katolickich na Wołyniu zostało spalonych i zburzonych. Zbrodnie na Polakach dokonywane były niejednokrotnie z niebywałym okrucieństwem, m.in. w kolonii Kałusów w powiecie Włodzimierskim dziecko Józefa Fili rozerwane zostało za nóżki, we wsi Biskupicze (pow. mierski) oprawcy ukraińscy zamordowali rodzinę Władysława Jakóły zabijając żonę i 5 dzieci siekierami, po czym podpalili sienniki, na jakich ułożyli swoje ofiary, we wsi Oktawin (pow. Włodzimierski) Ukraińcy zamordowali poprzez przywiązanie do drzewa i spalenie żywcem Ignacego Nieradko. We wsi Smołowa (pow. Włodzimierski) bandy UPA rozcięła brzuch ciężarnej żonie Jana Wargackiego aby pomóc urodzić proklatoho Lacha¹¹.

Pomimo upływu lat, to ludobójstwo na narodzie polskim jest „zamiatane pod dywan” przez kolejne rządy w Polsce, które są nieczułe na głosy potomków Kresowian, domagających się żywej reakcji polskich władz na kult morderców ich rodzin, potęgujący się obecnie na Ukrainie. Zagrożenie dla narodu polskiego jest tym większe, że poprzez politykę emigracyjną do Polski przybywają tysiące młodych Ukraińców, którzy przepojeni ideologią banderowską uważają jawnych ludobójców za bohaterów. Pomimo uspokajających głosów polityków w Polsce, sytuacja jest groźna, bo czy ktokolwiek wyobraża sobie podobną reakcję rządu Izraela gdyby, np. w Niemczech doszło do kultywowania zbrodniczych formacji z czasów II wojny światowej na szczeblu państwowym?