Grupa powstańców z Mokotowa zabłądziła w labiryncie kanałów i o 10 rano wyszła włazem na zajęty przez Niemców teren przy ul. Dworkowej 1/3. Pierwszy powstaniec, który wyszedł na powierzchnię, został zastrzelony. Wielu innych pobito, a następnie poprowadzono do budynku komendy żandarmerii. Niemcy wyciągnęli z tłumu osoby cywilne oraz część sanitariuszek i łączniczek, a wziętym do niewoli żołnierzom AK rozkazali uklęknąć przy parkanie na skraju pobliskiej skarpy. Gdy kilku z nich podjęło próbę ucieczki, Niemcy otworzyli ogień i zamordowali wszystkich jeńców. Rannych dobijano.
W tym samym czasie druga grupa powstańców wyszła przez właz przy ul. Dworkowej 5. Oni również zostali zamordowani przez Niemców. W obu egzekucjach zginęło ok. 140 powstańców, w tym co najmniej cztery kobiety.
Wobec beznadziejnej sytuacji militarnej i groźby zagłady ludności cywilnej mjr Kazimierz Szternal „Zryw”, pełniący funkcję dowódcy Mokotowa, wysyła parlamentariuszy na stronę niemiecką. Mokotów kapituluje ok. godz. 13.00. Pomimo gwarancji gen. von dem Bacha Niemcy mordują ciężko rannych Polaków leżących w piwnicach domów przy ul. Szustra oraz podpalają szpital powstańczy przy ul. Puławskiej 91. Na ul. Kazimierzowskiej rozstrzelano ponad 70 mężczyzn podejrzewanych o udział w powstaniu.
Do niewoli idzie ponad 1.000 powstańców, którzy trafiają do obozu w Skierniewicach. Ludność cywilna transportowana jest poprzez teren Wyścigów Konnych do obozu w Pruszkowie.
W Śródmieściu powstańcy odparli niemieckie ataki na ul. Łuckiej, Pańskiej i Książęcej.
W Kampinosie Niemcy rozpoczynają operację „Sternschnuppe” („Spadająca Gwiazda”), której celem jest likwidacja kampinoskiego ugrupowania AK.
O godz. 17.30 na placu Starynkiewicza w Śródmieściu dochodzi do drugiego spotkania parlamentariuszy.
Przeczytaj też: