Po pięciu godzinach nieprzerwanego ostrzału artyleryjskiego przed południem do szturmu na Powiśle rusza piechota niemiecka. Silne oddziały posuwają się równolegle trzema ulicami: Wybrzeżem Kościuszkowskim, Dobrą i Browarną. Niemcy zajmują gmach Zarządu Wodociągów przy ul. Lipowej. Podpalają też budynki, co bardzo utrudnia obronę (duża część Powiśla miała zabudowę drewnianą). Kpt. „Krybar” zarządził ewakuację ludności cywilnej z zagrożonych rejonów Powiśla na teren Śródmieścia-Północ.
Przestaje pracować Elektrownia Miejska zniszczona ogniem artyleryjskim i nalotami bombowymi. Brak prądu skutkuje zatrzymaniem pracy powstańczych warsztatów wytwarzających broń.
Trwają naloty bombowe na Śródmieście. Kolejne ulice zamieniają się w gruzowiska. Zostaje zniszczony hotel „Victoria” przy ul. Jasnej, będący siedzibą sztabu płk Antoniego Chruściela „Montera”. Sztab przenosi się na ul. Złotą.
Niemieckie szturmy na barykady Śródmieścia zostały odparte. Powstańcy obronili też Szpital Św. Łazarza na ul. Książęcej w pobliżu pl. Trzech Krzyży.
W nocy 4/5 września zgrupowanie „Radosław” obsadza pozycje na Górnym Czerniakowie.
Depesza Churchilla do Stalina: „Cokolwiek byto słusznego czy błędnego w sprawie rozpoczęcia powstania warszawskiego, to sama ludność Warszawy nie może ponosić odpowiedzialności za podjętą decyzję. Nasz naród nie może zrozumieć, dlaczego z zewnątrz nie wysłano pomocy w sprzęcie dla Polaków w Warszawie. Fakt, że taka pomoc nie mogła być wysłana z powodu odmowy zezwolenia przez Pana Rząd na lądowanie amerykańskich samolotów na lotniskach, znajdujących się w rękach rosyjskich, staje się obecnie powszechnie znany. Jeśli jeszcze do tego ‚ wszystkiego Polacy w Warszawie będą zmiażdżeni przez Niemców, co jak nam powiedziano, ma nastąpić w ciągu 2-3 dni – wstrząs dla opinii publicznej będzie nieobliczalny”.
Przeczytaj też: