Franciszek z pastewną rózgą. Ekolog na tronie Piotrowym

Papież Franciszek przyzwyczaił już swoich wiernych do luźnego traktowania majestatu wynikającego z piastowanej przez siebie funkcji, nie tylko tej najważniejszej, tzn. zwierzchnictwa nad Kościołem Katolickim, ale i suwerena Państwa-Miasta Watykan. Nie ma oczywiście w takiej postawie nic nadzwyczajnego, jeśli już pogodziliśmy się z ekumenicznym zerwaniem z tradycją poważnego traktowania papieskiej funkcji monarszej, jednak postępowanie obecnego papieża jest w tym względzie rażące nawet w odartej z blichtru posoborowej rzeczywistości.

Ojciec Święty – przykro to przyznać – z racji przyjęcia imienia Biedaczyny z Asyżu, zdaje się być reprezentantem właśnie bardziej tego włoskiego świętego, niż wywyższonego Chrystusa. Niestety, tendencja ta uwidacznia się coraz bardziej również w werbalnym przekazie. Synod nad rodziną, co prawda nie przyniósł rewolucyjnych rozstrzygnięć, ale z całą pewnością powiedzieć można, że był on na drodze tej rewolucji ważnym przystankiem, a nie barykadą. Starcie teologii Chrystusa z teologią Judasza, nie zostało potępione i ostatecznie przełamane przez głos papieża, co może być uznane przez zwolenników herezji za umiarkowane zwycięstwo. Franciszek wpisuje się tym samym w niechlubny w historii papiestwa etap miękkiego podważania nauki, której powinien być najgorliwszym z obrońców. Papież w tym starciu wygląda jak stojący z boku ministrant, nie rozumiejący istoty toczącej się batalii. Przykładem tego jest m.in. najnowsza encyklika Laudato si, wzbudzająca kontrowersje jeszcze przed jej publikacją. Jak się niestety okazało słuszne.

W dobie przerabiania kościołów w biblioteki i dyskoteki, holokaustu chrześcijan na Bliskim Wschodzie oraz szerzącej się herezji wewnątrz Kościoła, papież zdecydował się na opublikowanie encykliki, której podstawowym problemem jest zanieczyszczenie środowiska. Jak sam podobno stwierdził w rozmowie ze sprzyjającym masonerii francuskiej prezydentem Hollande’em, celowo termin publikacji wyznaczony został na czas poprzedzający szczyt klimatyczny we Francji. Dyplomacja francuska, zresztą jak i cała, niekryjąca wrogości do chrześcijaństwa, administracja Hollande’a, nie mogła przypuszczać, że papież stanie się ich sojusznikiem. Francja, bowiem na szczycie reprezentowała interesy, rozrośniętego już na ogromną skalę, „ekologicznego lobby”. Ten proceder, na którym już jeden z ojców ekoterrorystycznej propagandy, wiceprezydent USA Al Gore, dorobił się niewyobrażalnej fortuny, a który opiera się na nieposiadających naukowych podstaw domysłach, jest skierowany głównie przeciwko krajom biednym i zacofanym, takim jakim nadal jest, pozostająca pod trwającą pół wieku sowiecką okupacją, Polska. Globalne ocieplenie jest faktem. Nadal jednak główną osią sporu naukowców pozostaje w jakim stopniu przyczynił do niego człowiek. To zjawisko nie przyniosło żadnych ofiar i wątpliwe jest, czy kiedykolwiek przyniesie, wszak zdarzały się w naszej historii okresy cieplejsze i zimniejsze. Póki co realne ofiary przyniosła walka z globalnym ociepleniem, a nie ono samo, wdrażana pod dyktando ekologicznych korporacji. W Ugandzie, w Parku Narodowym Mt. Elgon, zabitych zostało ponad pięćdziesiąt osób, a sześć tys. wysiedlonych, w celu pozyskania miejsca pod plantację powstającą w ramach tzw. carbon offset, czyli „równoważenia emisji dwutlenku węgla”. W Hondurasie, rządowe siły porządkowe, przy wsparciu ze strony USA, doprowadziły do masakry podczas protestu przeciwko zainstalowaniu monopoli obcego kapitału z branży przetwórstwa oleju palmowego, w których zginęło prawie stu rolników. Ale również w bogatej Europie zachodniej, z powodu zakazu samodzielnego dogrzewania, w Wielkiej Brytanii ostatniej zimy zmarło ok. piętnastu tys. najbiedniejszych.

Te, wybrane z licznych tego typu, przykłady, pokazują, że intencje Franciszka rozmijają się przez arbitralne przyjęcie jednego z punktów widzenia w naukowym sporze, którego sam Ojciec Święty nie powinien być częścią. Stawanie po stronie grup najbardziej radykalnej części ekoterrorystów, w naiwnej trosce o „Matkę Ziemię”, bynajmniej nie wzmacnia Kościoła, ale daje kolejne oręże jego wrogom. Już przed oficjalną publikacją „ekologicznej encykliki”, w środowiskach lewicowych wyczuć można było podniecenie, które po premierze okazało się być słuszne. Rugowanie ludzi za emisję CO2, wsparcie odnawialnych źródeł energii, czy apel o lepsze traktowanie zwierząt, gdyby nie wybiórcze odwoływanie się do poprzednich papieży i bardziej zawoalowany język, bardziej przypominałoby ekolofilski moralitet wyciągnięty wprost z pogańskich broszurek tzw. Zielonych, niż dokument autorstwa następcy św. Piotra. Nic dziwnego zatem, że i flirtujący z herezją kapłani okazali się być największymi orędownikami encykliki, a nie stojący na straży nauki Chrystusowej „tradycjonaliści”. Często przywoływany przez polskie media, wiedeński kardynał Christoph Schönborn, stwierdził, m.in., że encyklika Franciszka to „milowy krok”. Z całą pewnością, lecz w stronę heretyckiego postępu, a nie pogłębienia wiary coraz bardziej ubogich w ortodoksję katolików. Dla tych, którzy nie znajdą czasu dla samodzielnego zapoznania się z papieskim dokumentem, euforia austriackiego kapłana, nawołującego w trakcie swoich kazań do zaakceptowania homoseksualizmu, jak i gremialnie cytujących go lewicowych mediów, powinno być tego widocznym dowodem. Dla tych, którzy znajdą, wyłoni się obraz Watykanu, nie z obeliskiem św. Piotra dzierżącego klucze do Nieba, ale św. Franciszka, choć wielce czcigodnego, to jednak dzierżącego jedynie pastewną rózgę.